اثر بازخورد خودکنترل بر یادگیری مهارت پرتاب یکدستی

سابقه و هدف: در تحقیقات قبلی برای سنجش اثر بخشی بازخورد خودکنترل، محققان بیشتر بر تعداد دریافت با زخورد تاکید می کردند و عامل تصمیم درباره زمان دریافت بازخورد کمترمورد توجه قرار گرفته است. از آنجایی که عامل انتخاب و نه تعداد انتخاب بازخورد برای فراگیر، مکانیزم اساسی در مفهوم خودکنترلی یادگیری حرکتی می‌باشد. هدف این تحقیق بررسی تاثیر بازخورد خودکنترل بر یادگیری مهارت پرتاب یکدستی با استفاده از گروه جفت شده خودکنترل بود. روش شناسی: چهل و پنج پسر دانشجو از بین دانشجویان دانشگاه شهید بهشتی با دامنه سنی 18- 28 سال به صورت داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند و به‌طور تصادفی در 3 گروه بازخورد خودکنترل، جفت شده سنتی و جفت شده خودکنترل تقسیم شدند. تکلیف پرتاب یکدستی کیسه شنی با دست غیر برتر بود. آزمودنی‌ها بعد از انجام پیش آزمون، در مرحله اکتساب (180 کوشش به صورت 3 جلسه و هر جلسه 3 بلوک20 کوششی) و24 ساعت بعد از پایان مرحله اکتساب، در آزمون‌ یادداری و 5 دقیقه بعد از آزمون یادداری، در آزمون انتقال شرکت کردند. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس یک سویه و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معنی‌داری(05/0p≤) تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد که تمام گروه ها در مرحله اکتساب پیشرفت معنی‌داری داشته اند. ‌علاوه بر این، براساس نتایج آزمون های یادداری و انتقال، گروه جفت شده خودکنترل به‌طور معنی‌داری یادگیری بیشتری را نسبت به گروه های بازخورد خودکنترل(001/0 =p) و جفت شده سنتی داشتند(001/0 = p). بحث و نتیجه گیری: نتایج پیشنهاد می‌کندکه شرایط خودکنترل (علی الخصوص شرایط جفت شده خودکنترل) برای یادگیری مهارت های حرکتی مفیداست و اینکه درک ما از شرایط خود کنترلی با استفاده از گروه جفت شده سنتی ناکامل است. علاوه بر این، در یادگیری مهارتهای حرکتی، انتخاب زمان دریافت بازخورد توسط آزمودنی ها مهمتر از تعداد بازخورد دریافتی می باشد.